Tenk deg at du ser sint på bror din. Gjer du det fordi du plutseleg blei sint? Eller vil du at han skal forstå at du synst det han nettopp sa var urettferdig? Eller gjer du det fordi du er skuffa over at han ikkje spurde om du òg vil ha ein is? 

Nokre gongar er ansiktsuttrykka våre styrde av både kjensler og tankar. Det betyr at vi kan bruke ansiktsuttrykka våre både til å uttrykkje kjensla vi har inne i oss, og til å styre kjenslene mellom oss sjølve og andre. 

Vi kan for eksempel ønskje å gjere mamma glad når ho ser lei seg ut. Då smiler vi pent, for vi veit at det gir henne ei god kjensle. Men det kan hende at vi inne i oss eigentleg er litt triste sjølv fordi bestevennen blei med nokon andre heim frå skulen i dag. 

Men viss vi misforstår eit uttrykk,  kan vi få problem.  Tenk deg at du er med ein venn på kino for å sjå yndlingsfilmen din. Du har gledd deg, og håper han òg gler seg. Men i kinosalen sit han og ser sur ut og lagar  grimasar. Du forstår det som at han ikkje likar  filmen,  og blir derfor lei deg. Men vennen er ikkje sur på grunn av filmen. Han har berre vondt i magen og lagar derfor grimasar. Slik kan det oppstå misforståingar mellom dykk to. Desse kan føre til både kranglar og vonde kjensler. 

I 1999 laga den japanske  designaren  Shigetaka  Kurita  176 symbol for å representere enkle idear som vêr, sport eller mat. Dette var dei fyrste  emojiane.