Hjelp, eg skal
skrive essay!?
Du sit der med skriveoppgåva framfor deg. «Skriv eit essay …» Lenger rekk du ikkje å lese før du nesten har gitt opp. Den essaysjangeren er så vrien. Du skjønar ikkje heilt kva målet er. Kva tilbyr essaysjangeren som ikkje artikkelsjangeren har? Norsklæraren har jo terpa på analyse, objektivitet og formelt språk til det keisame, og plutseleg skal du liksom miste alle hemningar og vere både personleg, morosam og ironisk. Kva er greia? Det kjennest mest som noko Utdanningsdirektoratet har gjort for å gi elevane eit avbrekk frå analyseskrivinga. Ei velfortent pause. Vel, det avbrekket kjennest ikkje som eit avbrekk for deg.
Ung jente sitter på en krakk med en laptop i fanget og mange spørsmålstegn tegnet inn over hodet.
Fortvil ikkje!
Dette kan gå bra
Men la oss starte med byrjinga. 1500-talet. For essaysjangeren er slett ikkje ein ny sjanger Utdanningsdirektoratet har funne opp for å sprite opp norskundervisninga. Han har lange tradisjonar, og forfattarar har skrive essay i mange hundre år. Han som seinare blei kalla essayets far, den franske forfattaren Michel de Montaigne, skreiv det han omtalte som essay for over 500 år sidan. Tekstane var hans eigne refleksjonar over ulike tema. Montaigne meinte at ein måtte sjå på dei essaya han skreiv, som smaksprøver, og livsmottoet hans var «Kva veit eg?». Den same undrande tilnærminga til livet kan ein overføre til essaysjangeren, der formålet er å reflektere og utforske framfor å konkludere.
📷 Michel de Montaigne
Ønsker du å lese hele artikkelen?
Ved å logge inn får du full tilgang til artikkelen, samt Lærerrommet med engasjerende læringsstier og oppgaver du kan bruke i undervisningen.
Logg inn med Feide
Ønsker du å prøve ut fullversjonen av Skolerom?
Kontakt oss her!
