Mor til Jeanne var ei djupt religiøs kvinne, og det var ho som innprenta i dottera dei katolske verdiane som skulle bli avgjerande for resten av livet hennar.

⬅  Jeanne var dotter av ein bonde og voks opp på landsbygda, og ho passa dyra som lita. 

Dei fortalde henne med ei overjordisk vakker stemme at ho var vald ut til å driva engelskmennene ut av Frankrike og sørga for at Karl blei krona til konge i den tradisjonsrike katedralen i Reims. Den gongen låg dette langt innanfor grensene til fienden.

Jeanne hadde vore vitne til eit mirakel og visste kva ho måtte gjera. Ho måtte ta nyheitene vidare til makthavarane. Men kven ville høyra på ei bondejente som var analfabet? Ho visste ikkje at Karl var meir enn villig til å lytta til henne. For han var krigen tapt likevel. Etter ei fredsavtale inngått i 1420, blei han gjort arvelaus, og han miste retten til å ta over trona. Han begynte å bli desperat, og teiknet til Jeanne frå ovan kunne vera svaret på alle bønene hans.

Ho spurde den lokale herren sin, Robert de Baudricourt, om å bli ført til Karl, men han avviste henne. Ho lét seg ikke stoppa av det, men vende seg til landsbybuarane for å få støtte. Mange av dei trudde at ho var redninga som Frankrike hadde venta på. Ho kom tilbake til Baudricourt med ei gruppe tilhengarar, og dermed gav han Jeanne lov til å reisa til Chinon. Men av omsyn til sin eigen tryggleik måtte ho ha på seg mannleg militæruniform, noko som var ei kjettersk handling.

Då ho kom fram til slottet til kongen, fann ho ut at hoffet til kongen var like skeptisk som Baudricourt. Somme hevdar at Jeanne blei beden om å peika ut kongen i eit rom fullt av adelsmenn og hoffmenn, for å undersøka om ho snakka sant.

For ein vanleg person ville dette ha vore umogleg ettersom ingen hadde sett noko portrett av kongen. Men Jeanne visste at Gud leidde henne, og ho kjende kongen att med ein gong. Endeleg fekk ho møta han aleine, og ho gjorde eit sterkt inntrykk på han. Ho skal ha overtydd kongen om at ho hadde eit guddommeleg samband ved å fortelja om dei inste løyndommane hans.

Så sende dei henne og ei lita gruppe menn til den omleira byen. Takka vera Jeanne sin kombinasjon av militærtaktikk, mot og kanskje litt flaks klarte dei å driva ut engelskmennene, sjølv om ho skadde seg i halsen. Omleiringa tok slutt etter mindre enn ti dagar, 8. mai 1429.

⬅  Chinon slott, der dauphinen Karl heldt til. Det lå djupt inne i fienden sitt område. 

Eit år seinare kjempa ho for å verja byen Compiègne, som låg strategisk til ved breidda av elva Oise. Hæren hennar av armagnacar blei tvinga til å trekka seg tilbake mens Jeanne på heltemodig vis blei igjen i bakre rekker for å passa på at alle kom seg trygt unna. Dermed sette ho seg sjølv i fare. Ho blei òg treft. Ein bogeskyttar trefte henne slik at ho fall av hesten og var nøydd til å overgi seg.

Men Jeanne ville ikkje gi seg så lett og prøvde å rømma fleire gonger. Ho hoppa til og med ut frå tårnet, tjue meter rett ned i ei tørr og mjuk vollgrav, og klarte seg på mirakuløst vis utan større skadar. Men ho blei fanga igjen og ført til ein sikrare stad. Etter månader med forhandlingar med engelskmennene selde burgundarane Jeanne til dei for 10 000 livres. Det var ein stor sum pengar. Ho blei så ført til Rouen for å bli fengsla, til stor ståhei blant folket.

Så fort ho var i fienden sine hender, jobba dei raskt for å fordømma henne. Den unge kvinna hadde audmjuka dei på slagmarka, og mange trudde òg at ho hadde ein alliert i dei høgare maktene. Men var det Gud eller djevelen?

Det første dei undersøkte, var om ho var jomfru. Det var ho, og derfor kunne dei ikkje dømma henne som heks. Aktoratet bestod utelukkande av engelske eller burgundske prestar og var støtta av den teologiske skulen ved Universitetet i Paris. Ikkje overraskande ville prestane gi inntrykk av at ho var besett av djevelen. Den unge kvinna hadde trekt til seg så mykje støtte at ho var ein trussel for heile det religiøse maktsystemet. Denne folkehelten måtte ryddast av vegen.

Kyrkja gav faktisk i visse tilfelle, som hos Jeanne, kvinner lov til å gå med mannlege klede, men fangevaktarane var mykje mindre tolerante. Ikkje eingong han som først støtta henne, kong Karl 7., ville hjelpa henne. Han tok i staden avstand og var redd for at den minste tilknytting til henne kunne skada makta hans. Jeanne hadde ingen allierte lenger, og 29. mai 1431 blei ho dømd til døden.

Dagen etter blei ho avretta.

Ho blei brend tre gonger for at ein skulle vera sikre på at kroppen var totalt øydelagd. Då flammene endeleg slokna, var det berre ein oskehaug att av den unge kvinna. Men somme påstår at hjertet hennar på mystisk vis var intakt. Oska blei kasta i Seinen, så det ikkje skulle vera noko att som tilhengarane hennar kunne valfarta til.

I dag er Jeanne d’Arc ein fransk nasjonalhelt. Ho var ei ung kvinne med ei sterk religiøs overtyding og stor støtte i folket, noko som tragisk nok gjorde henne til eit politisk mål i maktkampen på den tida. I 1920 blei ho kanonisert, den høgste æra den katolske kyrkja kan gi. Ho er ei martyrlegende som vi framleis heidrar, 600 år etter at ho døydde.

Men det var innsatsen frå to biskopar i Orléans på 1800-talet som delvis førte til at Jeanne d’Arc blei gjort til helgen. I 1869 søkte Félix Dupanloup (biskopen av Orléans) og elleve andre biskopar pave Pius 9. om å kanonisera henne. Saka fekk internasjonal merksemd.

I 1876 bestemte den neste biskopen av Orléans at ein skulle undersøka om ho fylte kriteria for helgenstatus. Det gjorde ho, og dermed tok den tidkrevjande prosessen med kanonisering til, før ho i 1920 endeleg blei kanonisert. Tusenvis av menneske hadde samla seg i den overdådig utsmykka Peterskyrkja i Vatikanet for å ta del i seremonien, blant desse var det framtredande dignitærar frå heile Europa. Det blei feira over heile kontinentet, også i Westminster-katedralen. Frankrikes president sa gledestrålande at Jeannes helgenstatus omsider hadde fullført «den siste delen av oppdraget hennar, nemleg å føra England og Frankrike saman».

I dag blir Jeanne d’Arc feira kvart år 30. mai, som var datoen då ho blei avretta. Over heile Frankrike og også i heile verda blir minnet om Jeanne halde i hevd ved at ho er prega på myntar, ho er motiv for kunst og i statuar. Ettermælet hennar vitnar om heltemot og lojalitet, sjølv når det ser som mørkast ut.