Fiendtlege styrkar utfordra stadig Shang-dynastiet. Fu Hao nedkjempa dei alle. Ho kunne sjølv velje kva for soldatar som skulle følgje henne. Andre gongar valde ektemannen dei ut for henne. Kvar gong kom ho sigrande heim. Til dømes etter slaget over Ba, som er det første dokumenterte angrepet i kinesisk historie. Fu Hao er gravlagd som ein kongeleg krigar, og det med rette. Blant dei 2000 gjenstandane ho fekk med seg i grava, var det over 100 våpen.

I gamle skrifter får Artemisia alltid ros for motet sitt. Sansen hennar for rettferd kjem tydeleg fram mot slutten av 500-talet f.Kr. Då invaderte persarane Hellas, og Karia var ein del av det persiske riket. Det var ingen grunn til at dronninga skulle kjempe, men ho gjorde det likevel.

Under slaget ved Artemision stod dronninga ved soldatane si side og viste styrke som  hærførar. Men det hadde sin pris. 10 000 drakmar var belønninga for å fange eller drepe henne. Vi veit ikkje om grekarane greidde å ta henne til fange. Etter at persarane kapitulerte, forsvann ho frå alle historiske skrifter.

Ved å slå seg saman med faren og ektemannen sin vart ho uslåeleg. 70 000 opprørarar vann over soldatane til Yang. I løpet av eitt år hadde dei kontroll på hovudstaden, og keisar Yang vart tvungen til å flykte. Li Yuan inntok trona, og slik oppstod Tang-dynastiet.  Pingyang fekk ikkje nyte suksessen særleg lenge. Berre nokre år seinare vart ho sjuk og døydde. Faren gav henne ei militær gravferd.

Triêu flykta og samla ein opprørshær på 1000 soldatar. Innan ho fylte 21, hadde dei kjempa meir enn 30 kampar. Til slutt vart ho overvunnen av kinesarane. Broren hadde prøvd å overtale henne til å gi seg i lang tid, men svaret hennar var alltid: «Eg vil ikkje vere som dei kvinnene som bøyer hovudet og godtar å bli konkubinar. Eg vil ri av stormen, temme bølgjene og drepe haiane. Eg vil aldri godta å bli mishandla.»

Boudicca hadde noko å hemne. Døtrene hennar var blitt bortførte og valdtekne av dei romerske soldatane, og andre familiemedlemmar var tekne som slavar.   

I år 60/61 e.Kr. herja  Boudicca og hennar hær med romarane. Dei slakta ned sivile og brende alle bygningar på vegen sin.  Dei øydela gravsteinar og statuar på dei romerske kyrkjegardane. Romarane vart lamslegne over opprøret, men samla ein hær på 10 000 menn for å stoppe pøblane.  

Under slaget ved Watling Street i år 61 e.Kr. gav opprørarane dei romerske soldatane ein real kamp. Sjølv om Boudicca kjempa i frontlinja saman med døtrene sine, blei ho ikkje drepen. Ho valde å ta gift for å unngå å bli teken til fange av fienden. 

Då engelskmennene brukte rambukk for å bryte seg inn i slottet, sørgde ho for at det vart sleppt store steinar i hovudet på dei. Soldatane trua også med å drepe broren hennar som sat i fangenskap. Den trusselen vart ho ikkje redd av. Det ville berre gjere henne til den neste jarlen av Moray. Dermed gav engelskmennene opp og drog heim.

Jeanne blei fødd inn i ein bondefamilie. Framtida såg ikkje lys ut, men det endra seg då Gud openberra seg for henne.  Jeanne meinte at Gud hadde utpeika henne til å leie Frankrike til siger. Sjølv utan krigserfaring klarte ho å overtale Karl av Valois til å la henne leie ein hær til byen Orléans. Med Jeanne som leiar klarte den franske styrken å sigre over fienden og vinne byen tilbake. Jeanne ville ta tilbake fleire franske byar, men det blei vanskelegare enn ho trudde.

Då ho forsvarte Compiègne i 1430, blei ho kasta av hesten rett utanfor byen. Ho vart teken til fange, for fienden visste kva for ein trussel ho var.  Etter ei rettssak der dei klaga henne for å vere heks og å kle seg i mannsklede, vart ho dømt til døden. 19 år gammal vart ho brend på bålet. Vi har aldri gløymt heltemotet og patriotismen hennar.

Mai Bhago venta på dei, og motiverte dei til å dra tilbake til kampane. Alle mennene døydde, men Mai Bhago overlevde. 

Under slaget ved Aizu leia ho ei gruppe på 30 kvinner. Ho klarte å drepe fem menn før ho sjølv vart drepen. Då var ho 21 år gammal.

Den nye heimen hennar var 25. Tsjapajev rifledivisjon. I løpet av dei  første 75 dagane i kamp drap ho 187 tyskarar. Etter kvart vart ho send ut på stadig farlegare oppdrag. Til slutt stod ho ansikt til ansikt med fienden sine snikskyttarar. Eit feilgrep kunne bety døden, men Pavlitsjenko gjekk sigrande ut av 36 slike møte. Tyskarane begynte å snakke til henne over høgtalarar i eit forsøk på å få henne over på si side.

Pavlitsjenko vart den første sovjetiske soldaten som fekk besøke Det kvite huset. Amerikansk presse tulla med utsjånaden hennar, men ho svarte tilbake:  «Eg ber uniforma mi med ære og respekt. Ho har vore dekt med blod i kamp.»

Pavlitsjenko var ein av 2000 kvinnelege sovjetiske snikskyttarar under andre verdsskrigen. Berre 500 overlevde. Ho har definitivt gjort seg fortent til heider og ære.