Under den industrielle revolusjonen på 1700- og 1800-talet var det stort behov for arbeidskraft i fabrikkar og  gruver. Arbeidarane tente lite pengar, mens eigarane ofte vart rike. Tilhøvet mellom arbeidarar og fabrikkeigarar kunne derfor bli vanskeleg.

Streik var forbode fram til slutten av 1800-talet. Då var det fleire og fleire som fekk streikerett. Den første lovlege streiken i Noreg kom i 1889. Då streika jentene på ein fyrstikkfabrikk i Kristiania. Byen heiter Oslo i dag.

Fagforeiningane ønskjer det beste for medlemmane sine, altså arbeidarane. Arbeidsgivarane ønskjer det beste for bedrifta si, og dei vil tape mykje pengar viss det blir streik. 

Viss forhandlingane går i orden, blir det ikkje streik. Viss partane er ueinige, kan det bli streik.  

For å passe på at ingen bryt streiken, blir det sett opp streikevakter utanfor dei arbeidsplassane som er ramma av streik.  

For å få fram krava sine til arbeidsgivar, kan dei streikande gå i tog med plakatar og slagord. Då viser dei samfunnet kvifor dei streikar. 

Alle har rett til å bli høyrde viss ein blir urettferdig eller dårleg behandla på jobben. Ein og ein står vi ganske svakt, men saman i ei fagforening står vi sterkare. Streik kan vere eit godt verkemiddel.